Nick Joaquin, the Great Writer of the Filipino Spirit

The academic treatment towards Philippine Literature has always been a view of the segmented themes and languages of periodic literatures. This is due to the fact that this country has been subjected to three colonial powers that diversified its already regionally diverse culture. In this way, the Philippines has been deprived of one literature that it could identify itself with. Amidst the tug of war between the Spanish, Tagalog, English, Cebuano, Hiligaynon, etc. literatures in claiming individual identity as that of the Filipino, the question on whether Philippine Literature does exist was raised.

Amidst the noisy argument of scholars in trying to answer this question, one great soul silently wrote. By doing so, he managed to unify the cultural and linguistic diversities of the Filipino's stories. He made Philippine Literature surface from its forgotten existence. Cited as a Ramon Magsaysay Awardee for "…exploring the mysteries of the Filipino body and soul for sixty inspired years as a writer." Nicomedes Marquez Joaquin or Nick Joaquin wrote his themes of existence in diversity to project the greatness of the Filipino through his people's own stories.

As the Philippines went through a continuous and thorough series of changes, Nick Joaquin lived his equally long life with an active consciousness of transformations and integrations. He grew up in a Manila, unable to shrug off its nostalgia from the abruptly ended 333 year Spanish rule while basking in the new culture brought about by the Americans. He lived through the Japanese occupation and the Philippine liberation. He experienced democracy curbed during Martial Law and restored after the People Power Revolution.

In the multi-influenced course of Philippine History, the Filipinos took on different identities such us the primitive, the traditional, the liberal, the revolutionary, the democrat, etc. Despite this cruel subjection to change, the Filipino remained essentially intact. This whole set up could be the only experiential source for Nick Joaquin's themes of unity amidst seemingly violent convergences.

Joaquin's stories always start with pictures of polarized characters. In Three Generations, the traditional and the liberal are separately clothed in the characters of the elder and the younger Monzon men. Dona Lupeng in The Summer Solstice is scandalized by Giudo's faith in holy sensuality. May Day Eve projects an oral-tradition of the mirror as prophet of one's future bride or groom who, in the long run becomes the witch and the devil.

Yet, these stories never end with their differences. Instead, they progress through a painful assimilation until the polarization is broken down and is transformed into character. The elder Monzon realizes that he could never escape his violent past when he hits Chitong, his son. Dona Lupeng is possessed by the essence of Tatarin and acknowledges that liberal thought is grounded in ancient cultic practices. Don Badoy weeps when he remembers the evil witch, who was also his beloved Aguida, his wife.

Any Filipino couldn't help but resonate with Joaquin's literary masterpieces. They transcend their personal values, which are subject to the reader's response, by being culturally parallel to the Filipino experience.

The Filipino is aware that his cultural orientation is diverse, i.e. he has a bit of Spanish, Japanese, American, Tagalog, Cebuano, etc. cultures all at the same time. Yet, he is unfortunately unaware of the fact that he has lived through the pain of history and has emerged as a unique and a resilient citizen of the Philippines. From this dilemma comes the greatest contribution of Nick Joaquin to his people. Through his stories, he surfaced the basic nature of his people amidst the complex cultures that came to influence him.

The Filipino is Elder Monzon, Dona Lupeng and Don Badoy after successfully realizing that the polarized elements around them are actually just one. The Filipino is himself because his cultural diversity has been assimilated and transformed into his unique character.

By acknowledging and writing what is Filipino in his stories, Joaquin deviated from the trend of selfishly claiming Philippine Literature as the sole property of Tagalog, Cebuano, Spanish or English literatures. He ended the debate by coming to a common ground where all differences are seen as co-existent after all. The story of the Filipino under the colonial powers is the same with the pre-colonial and the modern literatures. They may take different forms, treatments and languages yet, they all tell the collective experiences, reflections and spirits of the Filipino people. By successfully doing this, Nick Joaquin made Philippine Literature surface from its un-acknowledged existence.

The immensity of his contribution to Philippine Literature may get anyone to conclude that Joaquin's time was wholly dedicated to writing his short stories. Yet, his involvement in other genres of literature, in journalism and in history proves his spirit as a writer and as a Filipino greater than the immensity of his work.

It may be true that Joaquin's connection to the people was best established in his poetry and prose. Yet, he was closest to the common tao when he took the literary editorship in the Philippines Free Press under the nom de plume, Quijano de Manila. The significance of his stay in the paper was beyond his literary and journalistic works. He gave meaning to what he did in the paper by resigning after ownership control attempted to deprive the lowly workers their right to assemble. By doing this, he gave witness to the spirit of journalism, i.e. always siding with the truth.

During Martial Law, Joaquin was among those who criticized the Marcos Dictatorship in Asia-Philippines Leader. In solidarity with his fellow Filipinos, he lost his job when the government closed down every establishment that revealed the real state of the country.

To add to his vast legacy of written works in literature and in journalism, Joaquin paid his respects to Philippine history by translating the different Spanish works of the national hero Dr. Jose P. Rizal into English and by documenting and commenting on the popular merits of history during his time.

Nick Joaquin is perhaps among the greatest Filipinos who ever lived. His works taught themes that remain true until today. The consciousness of unity that he wrote about is still a continuous call directed towards modern day Filipinos. His life is still a significant example to follow.

Joaquin taught Filipinos to stop holding on to ethnocentrism that divides the country into many factions to the point of apathy towards each other. Despite his acknowledgement of the beauty of these regional mentalities and cultures, he pointed out that neglecting the general welfare and identity of the Philippines will never bring us out of the identity crisis that he has already resolved.

This call still asks for Filipino unity. Nick Joaquin's literary works are still existent as a reminder of the Filipino spirit, which is still lost until today. The Filipino people are still the Elder Monzon who is escaping from the past without facing it in order to move forward… the Dona Lupeng who is drunk in the modern age without acknowledging the past… and the Don Badoy who refuses to see the beauty of this country by stagnating in its miserable state.

Joaquin moved out of himself so that he could act as a Filipino should, i.e. according to his capacities. For one, he wrote. He contributed to society by examining and revealing the good and the ills of this country. Second, he immersed with the people. He did not stay in a self-centered world, but went out to live the life of the Filipino. He fought against the torments imposed by a thwarted sense of growth for and with the masa. He merited the past by facing it in order to move forward.

One of the most unforgettable stories about Nick Joaquin is the fee collection incident of his amateur days. Having successfully published his first poetry in a nationally circulated paper, The Tribune, the young Joaquin went to the paper's office to collect his contributor's fee. When the literary editor of the paper, Serafin Lanot, came to meet him in personal, he ran away.

This is the perfect picture of the NIck Joaquin who continually inspires me as a writer and as a Filipino. He wrote and presented his works to the reading populace. By doing so, the Filipinos got closer to an understanding of themselves as a people. Given the ingenuity of his contribution to the literary arts and the Filipino spirit, he was awarded the Palanca, the Ramon Magsaysay Award, etc. Yet, he remained the shy boy who ran away when flattery came his way. He awarded himself with exceptional humility.

In the end, Nick Joaquin deserves to be called the one writer who, in his humility, claimed greatness by projecting the singular Filipino spirit.

johnmarc

Balay (a short story)

Malipayong naghulat ang adlaw sa taknang makalingkawas siya sa pagpanalipud sa mga kabukiran sa silangan. Ang mga gabon wala nanunga para kawatan siya sa himaya sa iyang kahayag ug kainit. Hinam na siyang makita ang mga kababaihang maguuma nga magdali-dali sa paglinya sa basakan para sugdan ang gibilin nilang uma niadtong takna sa pag-pahulay, niadtong miaging adlaw.
Sa iyang dakung tingala ug kasubo, nibusikad na lamang siya sa kaibabawang dapit sa langit pero ang mga kabaw, nagbabilin sa ilang tinapul nga pagligid-ligid sa pita. Wala’y kalag nga migawas para sugdan ang trabaho sa adlaw.
Sa iyang pagpangita dinhi’g didto, nasapnan niya ang hinay-hinay nga pag-panggawas sa pagkadaghang tawo gikan sa usa sa mga balay nga arang-arang lamang gamay sa mga payag. Ulahing mi-gawas ang usa ka lungon.
“Dili tika hilakan Anghel. Namakak ka kanako.” Gidili ni Antonia ang iyang kaugalingon nga tanawon ang lungon sa iyang bana, niadtong gihinay-hinay kini ug gawas sa ilang balay.
Ilang balay. Kini ang sumpa ni Anghel sa kilid sa gisingot niyang lawas niadtong unang gabii sa ilang pagsimba sa ilang kasal. Mahinumduman pa ni Antonia ang pagkanindot nga mga mata nga misamin sa kahayag sa suga na sama ang kasinaw sa gisingut niyang braso ug dughan nga parehong gihulma ug gisunog sa bukid. Ang buhi ug malipayon niyang Anghel nga mihunghung, “Ikaw ang akong balay.” bag-o kini mipahulay sa iyang dughan.
Abi niyag madali-dali lamang ang pagpugong sa kaguol sa pagpugos niya sa kaugalingon sa pagtu-o nga siya kusgan. Siya nasayop.
Niadtong migawas ang uban, siya magpabilin sa sulod. Sa iyahang paginusara sa hilom, hilom usab siyang mihilak. Wala’y nakakita sa naguros-uros niyang mga luha. Wala’y nakadunggog sa iyang kasingkasing nga mitawag kang Anghel. Ang bugtong saksi kay usa lamang ka krus nga himo sa laya nga lukay gikan sa Dominggo sa Pagkabanhaw. Nagbitay lamang kini sa atubangan ni Antonia, naminaw sa hilom niadtong siya nagutana, “Ngano gi-gawas ka pa man?”
Ingon sa hilot, dautang hangin ang mikalas sa kinabuhi ni Anghel. Tulo na ka gabii ang milabay niadtong gigawas siya sa ilang balay. Nireklamo siya nga wala siya makasabot sa iyang gi-bati. Gipaagian niya sa hilot ang iyang likud sa mga kubalon nga kamot ni Antonia. Pero, wala kini mi-ayahay sa iyang ginhawa. Gi-dahum niya nga mahilom ang dautan niyang gibati kung iyang lawas makig-dulog sa iyang asawa. Sa dihang ang iyang kamot hinay-hinay nga gisuroy ang pagkababae ni Antonia samtang gisuagdan usab niya ang paghalok sa gikapoi nga nawong niini, nireklamo kini ug nagpasumangil nga basig makamata ang lima ka bata nga abay lamang nilang gakatulog.
Kabitin, kakapoy ug kauhaw ang nagpagawas kang Anghel. Wala na siya makablik sa sulod. Nakita na lamang siyang nakahigda sa yuta sa kinamanghurang gipukaw ni Antonia para ipasulod ug ipapahulay na ang amahan sa balay. Sa ka-wala’y hanaw sa bata, kini mi-pukaw usab sa abi niyag hubog nga amahan. Sa una, hinay lamang nga tawag sa, “Pa. Papa Anghel. Mata na oi! Sa sulod na tulog.” Niadtong dili mulihok iyang papa, gi-uyog niya kini ug hinay nga taud-taod lang kay mi-kusog. Sa kahadlok sa dili niya masabtan na kawala’y kinabuhi sa iyang papa, kini muhilak ug puwerting kusuga.
Tulo ka adlaw lamang milabay niadtong nadung-gan ang banha nga hudyat sa pagpahulay’ng dayon ni Anghel. Wala na’y mi-apas ngadtong hilak ni Maria. Kahilom na lamang ang nahibilin.
“Ma, adto na daw ta.” Na-uga na ang mga mata ni Antonia pero ang iyang kasing-kasing nagpadayon sa paghilak. Wala niya madunggan ang iyang Maria nga mitawag kaniya. Gi-gungo lamang niya ang gihawoy niyang ulo sa tabla ng lubing slug gikan sa iyang giatubang na krus.
Gi-duol si Maria, gi-kabtan ang abaga sa iyang inahan, gi-uyog kini ug miingon pag-usab, “Ma, adto na daw ta.” Mitindog diretso si Antonia ug, uban sa iyang anak, migawas sa balay.
Nindot ang tungang-adlaw sa gawas. Dili kayo init tungod sa abundang hangin nga galabay sa bukid. Dala sa hangin ang hamot sa bulak para sa patay ug ang baho sa wala’y ligo nga mga nakilubong.
Sa pag-abay ni Antonia kay Padre Tabios, nitusok ang sakit sa iyang kasingkasing. Niadto, wala na niya mapunggi ang hinay nga pagagulgol. Sa iyang atubangan ang patay’ng lawas ni Anghel. Ang iyang asawa.
Daghan miingon nga siya ang pinakagwuapong kaslunon sa kinatibukang bukid. Niadto, siya buhing mitindog duol sa altar sa kapilya suot ang iyang lagum nga barong. Nakadungo, pero and iyang mga mata, mitanaw lamang sa nawong sa iyang pangasaw-on. Si Anghel nga niabay kaniya sa kasal atubangan sa paring abay niya karon. Si Anghel na ilubong na.
Ang mga wala niya makasabot nga mga anak, kusog nga mihilak uban niya. Si Maria, walay hunong sa pag-bira sa sanina sa iyang inahan samtang nagahilak nga nangutana, “Si Papa, ma? Ma, asa si Papa?”
Ang kahilom sa seminteryo, mabulabog lamang matag trenta’y uno sa Nobyembre, kung kanus-a magtipok ang tanang minatayan s atulo ka manag-abay nga bukid para ilisan ang mga gabok o nawala nang nga krus. Sa panalag-saung mga adlaw, usa ka bukiran ang mubisita ngadto. Kini, kung may namatayan. Niadtong hapona, human sa paglubong ni Lolo Concorcio sa ikaduhang bukid, duha sa tuig na ang milabay, ang lungon ni Anghel miuban ug duha ka sacristan, usa ka pari, lima ka anak, usa ka balo ug ang kinatibukang uang bukid nagdto sa seminteryo.
Sa tungang hapon, mi-agi ang nangisog nga mga gabon. Katunga sa mga miuban, naninguha nga muuli na unta pero maulaw sila nga maspnan sa pari sa ila untang pag-ikyas. Niadtong gi-butang na sa kilid sa kinalot na yuta ang lungon ug miadto na si Padre sa atubangan, daghan ang nangadyi nga dili unta muulan hangtud sila maka-uli.
“Karong hapuna, ubanan ta si Anghel sa iyang pag-lakbay sa kinabuhing wala’y katapusan didto sa balay sa atong Diyos. Sa ngalan sa Amahan, sa Anak ug sa Espiritu Santo.”
“Amen.”
“Balay? Unsay balay? Sa Diyos? Dili! Dili! Naa ra dinhi ang balay ni Anghel. ‘Anghel, si Antonia ni!’ Naa ra dinhi imong balay. Si Princess, Marlon, Pedro, Victoria ug Maria… imong mga anak. Anghel! Ako.” Wala midawat si Antonia.
Naputol ang pag-pukaw ni Antonia sa patay na Anghel paingon unta sa bakak nga pagkabanhaw niini, niadtong gi-tunol ni Padre Tabios and agua bendita sa iyaha. Wala siya mahibalo kung unsaon ang iyang gihawiran. Gi-giyahan sa pari ang iyang kamot papa benditahan si Anghel. Human kaniya, usa-usa nga mibendita usab ang iyahang mga anak sa ilang amahan.
“…sa ngalan sa Amahan, sa Anak ug sa Espiritu Santo.”
“Amen.”
Mi-senyas ug ‘puwede na’ si Padre sa duha ka sepulturero nga, uban sa tabang sa tulo pang lalaking silingan, mi-alsa sa lungon para kini ilubong.
Nasuko si Antonia. “Unsa man na? Ayaw! Ibutang ang akong asawa.” Gi-lapak niya ang pinakaduol nga gaalsa sa lungon. Gi-pataas na niya ang iyang walang kamot para laparuhon ang lalaki pag-usab niadtong gi-kaptan siya ni Padre. “Ayaw!” Kapila niya gi-singgit tunga sa wala’y undng na paghilak habang naningkamot siya na makalingkawas sa dili niya ma-daug nga paghawid ni Padre.
Gamit ang tulo ka pisi gihinay-hinay ug naug ang lungon sa lubnganan. Sa wala man lang miabot ug duha ka minuto, gisugdan na dayon ang pagbira sa pisi tunod kay naplastar na ang lungon sa kinalot na yuta. Niadtong takna-a, gipang sabuag sa mga silingan, anak ug kaparentihan ni Anghel ang mga gipanghawiran nilang bulak.
Ang mga singgit ni Antonia mihilom sa walay luha nga paghilak. Gusto niyang muuban sa hinay-hinay nga ginatabunan niyang asawa. Ang mga kamot ni Padre mihilot na lamang sa iyang likod para siya maka-ginhawa misag gamay man lamang. Pero wala’y ginhawa para kay Antonia.
Sa luya ug subo niyang tinggog, siya misampit, “Anghel, palihug ayaw ko biya-i. Palihug ayaw mi biya-i.” Pero si Anghel, nagpabilin sa iyang puntod. Hilom sa ilalom sa usa ka bag-ong pintal nga krus.
Gibutang ni Antonia ang iyang bulak sa tiilan sa krus na timailhan kung asa gilubong ang iyang asawa. Sa iyang pagyaka ug pagtanga sa kilid sa puntod, misulod ang daghang pangutana sa iyang huna-huna.
Mag-unsa na lang man ko?
Kinsa na lang ang mag-lampas sa yuta? Dili pa ra ba kaao suwito kining akong mga laki?
Ako na lugar ang munaog para ibaligya ang humay?
Akong mga anak. Magunsa nalang mi sa akong mga anak?
Ang balay? Wala na ko’y asawa. Wala na mi’y balay.
Ngit-ngit na niadtong maka-uli ang tanang gikan sa lubong. Ang mga bata gipa-tulog na sa mama ni Antonia na mupuyo uban kanila ug duha ka donimnggo para tabangan silang tanan sa bagnong kinabuhi na wala si Anghel.
Si Antonia milingkod sa dakong bato na mitubang sa ilang balay. Hilom na ang iyang kaguol. Wala na’y paghilak na nahibilin. Nahurot na ang iyang mga pangutana. Nahibilin na lamang ang mahilom na sakit sa iyang dughan.
Gitan-aw niya ang ilang balay. Misag pila na gitapakan and sin nga atop, murag hapit na gyud malangkat. Ilisanan na usab and lanit nga dingding na gabok na tungod sa sigi niinig kabasa sa ulan. May nalang na ang salog ug haligi nga himo sa lubi kay lig-on pa. Gi-isip ni Antonia na kailangan hinay-hinayon na niya ug ayo ang ilang balay. Sa iyang pagtan-aw sa balay, kalit man lang migawas ang iyang Maria. Gahilak kini nga miduol kaniya ug nangutana, “Ma, sa Papa?”
Wala makahibalo sa Antonia kung unsa pa ang ignon sa iyang kamanghuran. Wala gihapon nakasabot iyang anak bisan saksi ang bata sa paglubong. Gi-tindog na lamang siya ug gi-karga si Maria.
“O, ayaw nag hilak. Wala na si papa, pero naa man si mama dinhi.”
Gi-tudlo niya ang langit. “Tanaw gani sa taas.” Ang bata mi-pahid sa iyang luha sa gamay niyang mga kamot ug mi-hanggad. “Naa si papa didto. Gatanaw sa ato. Busa ikaw, magbiuotan ha?”
“Naa sa papa didto?”
“Oo”
Karga-karga ang tulog na niyang anak, misulod si Antonia sa ilang balay.

Katahum sa Kadlawon

Matahum nga Bathala sa Kadlawon,

sa sayung pagpanganta sa mga maya

balaki ang kabus sa pagsabot kong kalag.

Tungod kay ako gi-gakus sa Tibuok nga Gugma,

ang Manghihimong Bathala.

Diyosa, mapasabot mo ba?

Ngano ang mga luya nga himaya

sa adlaw’g bulan.

-sa taknang pagsimba kanimo-

mubusikad man sa katahum nga wa’y sama?

Kay kon ang adlaw hari

sa galakbayan niyang langit

ug ang bulan inahan

sa kadaghanag bituon sa samang langit,

ngano sa pag-hiubos nilang duha,

Ikaw, Diyosa sa Katahum ug Paglaum,

magpakita man sa tibuok kinabuhian?

Diyosa, pasyalo-a ang banhang kalipay ko-

ang mapangutan-on pagsimba ko sa imong katahum.

Kay kon ako ang adlaw

ug siya ang bulan

ngano kami dili man makabiya

sa taknang kadlawon?

johnmarc

Filipino Literature (A Reflection Essay on Fr. Miguel Bernad's 'Philippine Literature, Inchoate')

My search for a corner in this universe brought me, among many places, to words. I am myself among conversations, stories, peoms and people. In response to this given opportunity towards purpose, I involve myself in literature.
This scenario opens a dilemma. I am in a culture that is academically promoted in English, nationally projected in Filipino and locally lives in Bisayan (or the other native dialects). Furthermore, Philippine soil isn't friendy to the art of words. It is overtly criticized and underappreciated. Thus the question, 'Why involve myself in Philippine Literature.'
This country is poor. Majority of its people are poor. These facts precipitate in non-involvement towards the development of culture. This cause and effect picture is very much valid. Survival comes before aesthetics.
Yet, this picture isn't one sided. It has hope. Those who have the privilege of good deucation could elevate the reality of povety in this country. Those who experience this poverty could grapple against the monotony of their being poor. This task is massive. The mere thought of the possibility can exhaust those who could initiate and develop change. It is in this angle that literature comes in. Literature exposes, inspires and encourages. The Filipino poverty is a story. Within this story is a theme that gives hope. The promise of this theme moves people to continue.
Art doesn't diminish in essence when applied in varied froms. Inspiration is both a want and a need. A writer produces literature according to inspiration. A Filipino writer may choose to express himsef in English if he wants to project himself to the world. He may choose Filipino to identify himself as a citizen of his country. He may write in his dialet to offer that comprehension and nostalgia, which no other tongue could give.
Does this diversity make one superior to the rest? As an art, a story remains true to itself in spite of what medium it takes to be expressed. An English, Filipino or Bisayan story is the story of the Filipino. So as long as a writer is read by his brothers and sisters, the value of the spirit of his work will live on, will extend and will develop.
To write is a choice. Criticism and lack of monetary compensation may dampen enthusiam towards writing. This is true in the Philippine context. A writer in this country is poor. Yet, despite this reality, our artists still produce the fine craft of Filipino prose and poety. It takes choosing in order to write. Fortunately, a lot choose to do so.
Why involve myself in Filipino Literature?
This country deserves literature. It has a story to tell. It has a people to hear these stories. It has storytellers who do not cease to share their craft. So as long as a Filipino will pick up a paper to read, Filipino literature will survive. It may remain inferior to the ethnocentric mind of te West, but it will be our story.
I have the desire and the need to wrote. I have no other means, but to write as a Filipino.

johnmarc

Samahan mo 'ko sa 'king kapangahasan

Samahan mo 'ko sa 'king kapangahasan.
Sabay nating nakawin ang oras
upang malasing tayo sa walang hanggan-
ng inangkin nating mga bituin't rosas.

Kahit ngayon lang, sa aulok nitong kalawakan,
tayo'y maging tangi nitong laman.

Paglaruan moi 'ko sa 'ting paghiga sa damohan.
Sa pagod, ang ating mga mata, masaya nating saktan
sa pagdapo ng walang humpay na ulan.
Yakapin natin sa isa pang init and ating panginginig-
Hawakan natin, ating mga kamay sa nanunuot na lamig.

Kahit ngayon lang, sa tabi ng basa kong katawan,
angkinin natin and ngiti ng liwanag at kadiliman.

Dalhin mo 'ko sa tabi ng ilog .
Sabay tayong matakot sa pagragasa ng agos,
gumuhit na lamang sa putik ng nagagandahang bilog.
Sa uling tawag ng tubig,
Itapon natin, ating mga saplot at ating lusungin
and sarap, panganib at lamig
at sa kalayaan ng tawanan, walang patid nating languyin
ang bawat sulok na ating naisin.

Oras na, sa pagod, tayo'y lumubog
Yayakapin kita't masayang lisan 'tong ilog.

johnmarc

Let me Cry for Just a Minute or Two

Let me cry for just a minute or two
for I have gathered my trembling
to the rise and fall of your panting,
where in the warmth of breathing
I breathe from you- as you from me, too.

Let me strip you in your nakedness
for I have seen your eyes close,
branding, refusing what you chose
to see as rough, in that pose
where I am reduced to the joy of blindness.

Let me travel to every moist part of you
for I have no other way
of claiming the skin and the you that lay
under the sheet of my moisture that, alone, may
enter, skin and I, into you.

Let me whisper the softness of this urgency
for I am about to expire in exhaustion.
You've tasted, felt and smelled every portion
of my body- as I to yours in our holy fusion.
Let us cry for- broken, we now have us.

johnmarc
published: Veritas Literary Folio 2007

Soliloquy

You don't like the rain?
Each second under it,
celebrating freedom
embraced by beauty,
you delight in that.

Your words,
Why not utter your heart?

You don't like the rain.
Every drop will engulf her
permit cold into her.
Ask,
'Are you cold?'

What you say.
Why not your whole being?

You don't like the rain?
Yes, under it
you were silent,
you never really spoke.

johnmarc
published: Veritas Literary Folio 2006

Taghoy sa Ulan

Ang aking ulan, huwag mong kunin sa akin.
Mga maliliit kong kaligayahan,
binaba, konting haplos man lang ay
maangkin
mula sa bulag na pag-asa ng ulan.

Sa 'ting laro, halakhak mo'y bihag ako.
Mga walang hanggang sayawan sa sulok,
hinubaran kabuohan ko't pinako
sa tamis ng mga kasiyahang bulok.

Sa gitna ng mga sinungaling halik,
ako'y nalinlang, hinalikan kang tunay.
Sa hinihigaang damo'y di bumalik.
Dala mong ulan. Nilubayan ng kulay.

Nanlalamig, hubo't basa kong katawan.
Tinitignan ngayo'y madilim na langit,
mag-isang nilalalsap, ayaw kong ulan.
Ang ulang tabi kita, nais kong higit.

johnmarc
published: Veritas Literary Folio 2006

I Woke Up Last Night

I stepped outside
last night
looking for a glimpse
of light
within my absent
you-sight.
Crying, seeing the
world's right.

What expectation
I held,
t'was only a moon
that weld
the warring light
and darkness-
reflecting my fiend
fullness.

At that moment, I
doubted
My self-defiance.
Branded
as I was. I could
not shed
I-worth to that...you
extend.
Lone, once more, outside
I cried.

It took your sent clouds
for me
to wake at your claimed
pure glee
and happy was I
to see
the moon that was and
will be

'Cause it was I, that
you smiled
at. And it was to
your chide
soporific, I,
a child,
stepped inside, and once
more... slept.

johnmarc

Mga Sinulatan Sa Usa Ka Tawo

Ang arte sa letra maoy mipili kanako sukad pa sa akong pagkabata. Mahinumduman pa nako ang mga mahilom nga mga hapon didto sa Datu Odin Sinuat, Cotabato City kung asa magalingkod ako sa gamay nga lingkuranan sa kuwrato sa akong amahan para magsulat ug mga istorya nga lipay kong gaipabasa sa akong mga ginikanan matag-gabii. Kining hilig sa Literatura wala gayud mubiya kanako hangtud sa akong pagpili ug kurso nga siya muhulma sa akong kaugmaon.
Ang 'Mga Sinulatan Sa Usa Ka Tawo' lipon sa mga nangahimo nga mga istorya ug balak sa usa ka tawong nagahatag us dakung respeto sa gahum sa mga letra nga siya gaingon sa mga kalipay, kasakit ug kaordinaryo sa kinabuhi sa tawo.
Unta sa matag-tanaw ninyo sa akong mga binuhat, makamtan nato ang kausa sa atong pagkatawo.